Tadeusz Budrewicz

Tadeusz Budrewicz, pozwalając mówić utworom Ekielskiego, odsłania fragment wielkiej historii dziewiętnastowiecznego Krakowa – historii włączania ludności wiejskiej do narodowej wspólnoty i poszerzania patriotycznego imaginarium.

Autor książki, opowiadając o pożegnaniach pisarzy, składa hołd polskiemu wiekowi XIX. Bohaterami tekstów są pisarze wielcy (m.in. Kraszewski, Prus, Konopnicka), pisarze ledwie pamiętani (m.in. Lam, Żmichowska, Bałucki), jak i ci zupełnie zapomniani (m.in. Bartusówna, Libera, Rodoć). Są nimi także organizatorzy pogrzebów, czasem pojedynczy ludzie, czasem liczne komitety, a także wszyscy ci, którzy idą...

Autorzy pokazują, jak toczył się literacki (poetycki) dyskurs lokalny, jak przemieniał się język i ideowe obszary literatury. Analizują twórczość przede wszystkim pisarzy urodzonych w latach trzydziestych i czterdziestych (Ludwika Dębickiego, Kazimierza Chłędowskiego, Adama Staszczyka, Adama Bełcikowskiego, Michała Bałuckiego i Stanisława Tarnowskiego), choć także starszych – Lucjana Siemieńskiego...